Met de camera in de hand sta ik een parings dans van de krekel te observeren, ik voel de zinderende hitte…….van de zon in m’n nek branden in Sardinië.
Langzaam zie ik het kleine mannetje al zoemend naar het grotere vrouwtje kruipen. Eenmaal in de buurt van het vrouwtje slaat hij een pootje om haar heen om in het gevlij te komen. Althans dat denk ik want wat weet ik nu echt wat er in het hoofd van een krekel omgaat.
Het lijkt erop dat de liefdevolle omhelzing succes heeft en op het vrouwtje mag klimmen, ik kijk door m’n camera en probeer scherp te stellen….
Dan begint plots mijn rugzak te zoemen en ik denk dat er een concurrerend mannetje op mijn tas is geland. Als ik kijk zie ik niks en realiseer me dat het de telefoon is die aan het zoemen is. Wie belt er mij nu op deze bloedhete dag in Sardinië?
Tegen de tijd dat ik de telefoon uit de tas heb gehaald is het gezoem opgehouden, ik kijk in het scherm en zie wie het was.
Meteen voel ik een rilling over mijn armen lopen, ik weet meteen waarom hij belde.
In de auto terug naar het huisje stuur ik een berichtje dat ik nog in het buitenland zit en terugbel zodra ik weer aan het werk ben. Want ik weet instinctief dat dit bericht even iets langer gaat duren dan een paar minuten.
Maandag 30 augustus de eerste dag van mijn werkweek sta ik met de telefoon in de handen en bel na een diepe zucht het nummer. Na eerst een vriendelijke uitwisseling over de vakantie komt het hoge woord eruit hun lieve vriendje is na 15 jaar overleden…….veel kan het baasje niet meer uitbrengen en al snikkend geeft hij z’n vrouw aan de lijn.
Vorig jaar heb ik zelf afscheid moeten nemen van mijn beste vriendin bij de dierenarts, dus ik weet precies wat er door ze heen gaat en kan mijn eigen tranen niet meer bedwingen.
Een week later is er een appje……en wederom zak ik met een zucht op mijn werkkruk als ik lees dat er weer een hondenvriendin is ingeslapen. Ik kijk even naar de hoek van de trimsalon waar ze altijd stond, op die trillende pootjes van de ouderdom.
Slechts een paar dagen daarna gaat de telefoon en tref ik een huilende stem. De kleine oude dame is niet meer, ze was helemaal op. Mijn hoofd draait automatisch naar het mandje in de trimsalon, haar vaste plekje als ze binnen kwam en waar ze lag te wachten tot ze weer werd opgehaald. Zo vertrouwd.
Helaas is dit niet de laatste deze maand en ontvang ik nog een appje, een zeldzame tumor in de hersenen van een relatief jonge hond dwingen tot de moeilijke beslissing van het nemen van afscheid.
Ieder afscheid voelt voor mij ook als een groot verlies…het is niet alleen de hond die ik ga missen ook de gezellige praatjes, en de baasjes die hier soms al jaren lang over de vloer kwamen waarvan ik de kinderen groot heb zien worden. Ze zitten allemaal in mijn hart.
Opeens hoor ik de telefoon weer zoemen en ik kijk naar een binnen gekomen bericht;
“Onze Truus heeft 4 puppy’s gekregen en ze heeft het harstikke goed gedaan, ze zijn allemaal gezond!”
En ik weet de cirkel is toch weer rond…en glimlach..